Dla większości rodzin w Niemczech zajączek wielkanocny i pisanki są stałym elementem Świąt Wielkanocnych. Zając chowa jajka w domu i ogrodzie, a dzieci rozbiegają się, by je znaleźć. Istnieją też inne, mniej znane zwyczaje jak np. „Eiertrüllen” w północnych Niemczech, wielkanocna woda, bądź też szukanie pisanek schowanych przez zająca wg tradycji rozpowszechnionej przez J. W. Goethego.

We wschodniej Fryzji, na północy kraju, jajka wielkanocne toczone są z grobli i pagórków, zrzucane albo rozbijane jedno o drugie. „Eiertrüllen” to jedno z fachowych określeń tego zwyczaju w języku dolnoniemieckim. To przede wszystkim dzieci konkurują ze sobą: toczą jajka z pagórków usypanych z piasku. Wygrywa ten, komu uda się nie rozbić jajka.

W Weimarze pielęgnowana jest tradycja, wspominająca poetę Johanna Wolfganga Goethego, związanego przez długie lata z tym miastem. Co roku w Wielki Czwartek Goethe zapraszał dzieci do swojego ogrodu, w którym chował dla nich jajka. Weimar kontynuuje tę tradycję do dziś i zaprasza dzieci na szukanie pisanek chowanych przez wielkanocnego zajączka do parku nad rzeką Ilm, gdzie stoi letni dom Goethego.

Dolnosaksońskie Ostereistedt (po polsku: pisankowe miasteczko) uczyniło ze swojej nazwy tradycję: to tam mieszka wielkanocny zajączek „Hanni Hase”. Rokrocznie piszą do niego tysiące dzieci, by spełnił ich życzenia przed świętami. Na listy odpowiada pracownik poczty.

Bardzo rzadki jest zwyczaj czerpania wielkanocnej wody. Dawne wierzena ludowe przypisują jej magiczne działanie, które zapewnia zdrowie i urodę. W tym celu należy zaczerpnąć wody ze źródła lub potoku i przynieść ją do domu w milczeniu.